Het weer was niet geweldig, dus heb ik getwijfeld om te gaan. Maar omdat ik vorige week een nieuwe regenjas had gekocht had ik geen goede reden om thuis te blijven. De temperatuur was prima, de regen viel uiteindelijk mee.
Dus ’s morgensvroeg op de fiets richting Wanroij. Het was nog donker dus had ik een achterlichtje op de fiets gemonteerd. Aangekomen in Wanroij heb ik me ingeschreven. Het was nog niet druk, ik was 1 van de eersten. Mogelijk dat het weer ook niet bijgedragen heeft aan een goed aantal deelnemers.
Ik had de route weer in mijn Wahoo gezet, en dat was tocgh wel makkelijk. Ik weet niet of het aan mij ligt, ik denk het wel, maar ik mis toch regelmatig de route. Lintjes die ik niet zie. Misschien heeft het te maken met het feit dat ik de omgeving te goed ken dus er van uit ga dat de route een bepaald verloop heeft. Het is me in het totaal 4 keer overkomen. Een keer lag het echter aan het feit dat een lintje voor linksaf pas na het pad was opgehangen. Dat was dus even zoeken, en dan is het wel handig dat je de omgeving kent.
Aangekomen op heide van de Sint Tunisse bossen zag ik de zon prachtig opkomen. De foto’s hieronder geven nauwelijk aan hoe mooi dat was.
Kort hierna was er een kleine blokkade op de route. Op een smal pad op de hei zag ik ineens de kudde Schotse Hooglanders voor me lopen. Zij hadden natuurlijk alle tijd en lieten zicht niet van het pad afsturen. Dat was dus even wachten totdat ik erlangs kon.
Op een gegeven moment ging de route naar rechts en de runderen gingen rechtdoor. Ik kon mijn route vervolgen.
Het weer en de modder viel dus wel mee. Nat werd ik wel, van buiten de de regen, van binnen door het zweten. Op de pauzeplaats was het lekker genieten van de thee, peperkoek en boullion. Niet te lang wachten want dat koel je teveel af. Ik heb toch meestal wel wat moeite om weer op temperatuur te komen.
Kort na de pauze kwam de oude vuilnisbelt van Wanroij in het zicht. Dit is altijd een kleine uitdaging omdat het klimmetje altijd net iets langer doorloopt dan je denkt. Echt een probleem is het echter niet. De afdaling is trouwens wel iets om even voorzichtig te doen, met name door de sporen die was diep zijn uitgesleten. Hieronder zie je een impressie van de afdaling.
In de bossen van Mill, de Molenheide, ben ik nog een keer foutgereden. Hierdoor heb ik een flinke lus gemist, maar ben niet terug gegaan. Uiteindelijk had ik er toch 50km opzitten en dat vond ik wel genoeg. Dus de fiets afspuiten en terugfietsen naar huis. In het totaal heb ik op deze zondagochtend dus weer zo’n 63km gefietst. Fijn dat ik er toch voor gekozen heb om de gaan en niet in bed te blijven liggen.
Mijn rit in Cyclemeter en in Strava!