Ook deze vakantie was Zuid-Limburg weer één van onze reisdoelen. Evenals vorig jaar hebben we een midweek geboekt bij De Terlingerhoeve in Terlinden, vlakbij Noorbeek. En ook deze keer heb ik de gelegenheid aangegrepen om een rondje met de wielrenner in het prachtige heuvelland te maken. Één van de doelen was nog een keer de Camerig oprijden. Deze klim staat bekend als Nederlands moeilijkste beklimming, zie hier.
Er was deze week zeer warm weer voorspeld, dus ben ik redelijk vroeg op pad gegaan. als eerste klim was de Loorberg bij Slenaken aan de beurt. Deze klim heb ik al een paar keer gedaan en is erg leuk. Goed te doen voor de gemiddelde fietser. Lekker percentage omhoog voor een mooie lengte.
Hierna kwam de Camerig. Wat deze klim vooral lastig maakt is het grillige verloop en de lengte. Ik vond hem nog meevallen. Fijne percentages en met de wetenschap dat ie erg lang is pas je je tempo in het begin aan. Ik vond hem leuk om te doen.
Dat gold ook voor de Vaalserberg. Ook deze klim is best pittig maar heel goed te doen. Ik wilde toch ook wel een keer naar het hoogste punt van Nederland fietsen, en dat is het drielandenpunt op de Vaalserberg. Ik was hier ongeveer een uur na de start van de route en heb hier mijn eerste pauze genomen. De temperatuur was nog te doen. Snel daarna werd het al rap warmer.
In Vaals was het even zoeken naar de route, mede omdat de GPS mij wat ik de steek liet. Uiteindelijk vond ik een klein wandelpad dat me naar Duitsland voerde. Daar heb ik nog enkele klimmetjes gehad en kwam uit in Bocholtz. Vanuit daar ging de route via Niswiller en Eys naar de Eyserbosweg. Een gruwel van een klim. Hier moest ik echt voor het eerst deze tocht naar mijn kleinste voorblad. Kort na de klim werd ik nog van de weg gereden door een lompe boer op een traktor. Hij zal wel een hekel hebben aan wielrenners.
Na de Eyserbosweg ging het rustig via Wijlre naar Gulpen. Daar stond de beklimming van de Gulpenerberg via Partij op het programma. Ook hier moest ik het kleinste voorblad gebruiken. Maar ja, ook deze beklimming is erg pittig. Kort maar steil. En daarna de afdaling. Houd je handen bij de rem want deze afdaling eindigde bij een voorrangsweg. Gelukkig ging het goed.
Tenslotte ben ik weer naar de Terlingerhoeve gegaan. Op dat laatste stukje was het onverwachts ook nog even klimmen op de Groenendalsweg. Die had ik niet zo in de gaten en voel dus ook een beetje tegen. Maar ook deze heb ik natuurlijk wel gered.
Dus, een hele fijne route. Ik heb ook wel weer gezien dat er nog vele andere mooie routes in deze omgeving te bedenken zijn, dus het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik hier de wielrenner heb gepakt om te genieten van de uitdagingen en uitzichten.