Misschien wel voor de laatste keer dit jaar, het weer liet het toe, een rondje met de wielrenner. Gisteren heb ik de keuze gemaakt om een rondje te plannen. Mij was opgevallen dat ik de Maasdijk tussen Heumen en Nederasselt nog nooit had gefietst dus heb ik een route uitgezet die ik daarin heb verwerkt.
Eigenlijk is het een route geworden met allerlei flarden van tochten die ik al eerder heb gedaan. Daarin heb ik dus verschillende mooie stukken gepland, zoals klimmetjes bij Groesbeek en de Zevendalseweg naar Plasmolen. Het is uiteindelijk een hartstikke leuke route geworden. Bij het plannen dacht ik dat een rondje van zo’n 80 km wel genoeg zou zijn, maar later bedacht ik me dat het ook wel leuk zou zijn als ik nog een keer een 100 km route zou kunnen doen. Dus heb ik de route hier en daar extra uitgebreid.
Het eerste gedeelte van de route was nog bewolkt en erg heiig. Wel een prachtig gezicht en zeker een heerlijk gevoel toen ik kortstondig werd omgeven door migrerende ganzen. Je moet oog voor je omgeving houden, ook al fiets je je ongans.
De klimmetjes gingen prima, hier en daar heb ik een PR gereden. Even later, vlak na Grave begon het te regenen. Niet gepland, maar ja, wat kun je doen. Je gaat gewoon verder. Toen het weer droog was heb ik een korte pauze gehouden. Toen brak ook heel soms een beetje de zo’n door.
Na de pauze vertrok ik richting de Kraaijenbergse plassen en later via Beers naar Mill. Na Wilbertoord heb ik nog even op een bankje gezet om mijn rug wat te ontlasten. Ik kreeg last van mijn rug en bilspieren, dus even de druk eraf. Tenslotte was het rondje door het Sint Tunnisse bos weer prima. Bij thuiskomst moest ik nog heel even een klein ommetje maken om de 100 km vol te maken. Dat is gelukt. Op dit moment denk ik dat de wielrenner weer van pas komt na de winterperiode.